Pastorowie Zboru 1782-1970

Schubert Beniamin Bogumił (1782 - zm. 1783), urodzony w  Cieszynie, był tam nauczycielem, potem rektorem miejscowej szkoły ewangelickiej (1771-1782), stamtąd przeszedł do Bielska. Tu pełnił służbę pastora około jednego roku. Zmarł młodo, przeżywszy lat 38 (Vorw. s. XV).

Nowak Jerzy (1782 - zm. 1818), urodził się w  Kozakowicach w roku 1758, po studiach objął posadę w Bielsku i  tu zmarł w roku 1818. Był współautorem kancjonału. Służbę w  Bielsku pełnił 37 lat (Vorw. s. XXV), (B. Zioń s. 26).

Odbudowa 1945-1950

Parafia Ewangelicka w Bielsku, tak jak i wiele innych zborów, poniosła dotkliwe straty na skutek działań wojennych. Wprawdzie miasto zostało wyzwolone 12 lutego 1945 r., lecz jeszcze do kwietnia Bielsko leżało w strefie przyfrontowej, co miało też swój wpływ na ogrom zniszczeń wojennych.
W wyniku działań wojennych zostały uszkodzone następujące obiekty:

Między dwiema wojnami

Pierwsza wojna światowa nie wyrządziła miastu ani zborowi poważniejszych szkód materialnych ani duchowych. Działania frontowe rozgrywały się z dala od Śląska.

Rozkwit zboru

Po zagarnięciu przeważającej części Śląska przez Prusy w roku 1740 znaczna część tamtejszych mistrzów tkackich przeniosła się z Kotliny Kłodzkiej do Bielska i okolicy. Liczba zborowników znacznie wzrosła.

Budowa i wyposażenie

Gdy ewangelicy bielscy otrzymali zezwolenie na budowę kościoła, zaraz zaczęli się oglądać za odpowiednim miejscem na ten cel. Teren wybrano w północnej części miasta, tuż za istniejącymi jeszcze murami. Tutaj na pochyłości wśród pól zbożowych znajdowała się nieruchomość Klimków składająca się z domu i dwu ogrodów. Nieruchomość tę kupiono za 1800 florenów i przystąpiono do budowy. Zebrali się chętni pomocnicy spośród mieszczan, uzgodniono mistrzów i ich pomocników, rzemieślników i robotników j z zapałem przystąpiono do pracy.

Od pokoju altransztadzkiego do patentu tolerancyjnego

Od 1700 do 1720 roku toczyła się w środkowej Europie wojna północna. Król szwedzki Karol XII, pokonawszy Augusta II, elektora saskiego, równocześnie króla polskiego, ścigał go przez Śląsk do Saksonii. Prześladowani ewangelicy śląscy prosili zwycięzcę, by wyjednał im prawa u cesarza. Karol XII obiecał i słowa dotrzymał. Gdy w 1707 roku podpisano pokój z Augustem II w małej mieścinie Altranstadt w Saksonii, król szwedzki zawarł także z obecnym tam cesarzem austriackim Józefem I ugodę w sprawie ewangelików śląskich. Na tej podstawie (tzw.

Okres wojny trzydziestoletniej i ucisku religijnego

Spokojny rozwój miasta, jak i zboru bielskiego, przerwała straszna burza dziejowa, która wybuchła w Czechach w roku 1618, ogarnęła wnet ziemie dziedziczne Habsburgów, a z nimi tereny Śląska Cieszyńskiego, a potem przerzuciła się do Niemiec. Wojna dotkliwie dała się we znaki miastu Bielsku i zborowi ewangelickiemu. Oddziały zdziczałego żołdactwa wpadały kilkakrotnie do miasta, rabując, niszcząc i paląc mienie, mordując opornych mieszkańców.

Od założenia do roku 1618

Podłoże dla wiary ewangelickiej na Śląsku Cieszyńskim przygotowali już husyci, których wpływy w wieku XV sięgały aż tutaj. Świadczy o tym Kronika Żywca (l704), w której zapisano, że w roku 1424 osiedliła się w Kamienicy pewna liczba przybyszów (Morawian lub Słowaków), wyznających husytyzm, a w czasie późniejszych wojen (1433) przemaszerowały przez Bielsko oddziały husytów zdążające od Raciborza w kierunku Myślenic, a potem Koszyc na Słowacji.